Laat mij nog maar even kijken

zaterdag, augustus 18, 2018

Deze blog gaat over Jan Taminiau.

Ja, ook over zijn tentoonstelling 'Jan Taminiau: Reflections' in het Centraal Museum in Utrecht.

Ik was daar begin juli of liever gezegd op een prachtige zomeravond.

Is het niet fascinerend hoe het tegenlicht door de bladeren schijnt van deze treurberk?

Het was geen straf om hieronder te wachten, tot de deuren van de Tuinzaal opengingen.

In de Tuinzaal hield Jan Taminiau één van zijn zomeravonden.

Dit was mijn kans om deze inspirerende ontwerper van dichtbij mee te maken.

De stoelen stonden in een U-vorm en ik zat schuin tegenover Jan Taminiau.

Kon ik hem eens goed bekijken ;)

Er hing een bepaalde sfeer in de zaal, dat ik het beste kan omschrijven als magisch.

Een ontwerper die ambacht en vakmanschap hoog in het vaandel heeft staan.

Daar gaat mijn hart als jonge ambachtelijke handwerkster sneller van kloppen.

Voor mij is hij wat voor een ander een popster is.
Hij staat voor mij in het rijtje van Jeroen Krabbé en Yvonne Krijgsman.

Een voorbeeld en inspiratiebron.

Maar wat was ik verlegen, dat was natuurlijk weer nergens voor nodig.

Ik vind Jan Taminiau heel benaderbaar.

Maar natuurlijk kwam er bij mij geen woord uit.

Wat zeg of vraag je nou op zo'n moment?

Spreekt zijn werk niet voor zich?

Vragen stellen was ook niet nodig, ik genoot in stilte.

Jan had Nicole Ex meegenomen.

Zij is de oprichtster van het tijdschrift See All This.

Daarnaast heeft zij het boek Het Brokaten Paradijs geschreven.

De Engelse versie van dit boek bleek Jan ooit bij de Slegte op de kop te hebben getikt.

Ook ik mis de Slegte.

De meest waanzinnige boeken voor een klein prijsje.

Maar goed, terug naar Jan.

Jan werd gegrepen door de prachtige foto's in dit boek.
Daarom viel de naam van Nicole waarschijnlijk niet op.
Jan had er niet bij stilgestaan dat Nicole Ex dit boek had geschreven.

Totdat hij geïnterviewd werd door Nicole, nog niet zo lang geleden.

Zou ook echt iets voor mij zijn.

Lekker onbevangen en soms een beetje naïef ;)
Naast Nicole was ook textielrestaurator Saskia Rijsdijk van de partij.
Zij was nauw betrokken bij de restauratie van de Japanse kamer in Huis ten Bosch.
Ik met mijn Japanse tik hing natuurlijk ook aan haar lippen.

Na een klein uurtje was de sessie afgelopen.
Veel te snel.
Had voor mij nog wel een uurtje langer mogen duren.

Daarna mochten we nog door de tentoonstelling lopen.

De volgende werkstukken van Jan Taminiau spraken mij in het bijzonder aan.
De kleur in combinatie met de prachtige hals vind ik fascinerend.

De illusie van een gevouwen stof die door de vele kralen wordt gesuggereerd met daarnaast een prachtig kleurverloop.

De kleuren die ook terugkomen in de volgende jurk.
Wie voelt zich hierin niet zo trots als een pauw?

Het lijkt net of de volgende jurk wordt verlengd door de stof die aan de schouders vastzit.

Een eindeloze jurk, die wegvloeit in de vloer als een acquarel.

Deze jurk bestond uit allemaal geborduurde motiefjes.

Op mij kwam het over als een soort Inka motiefjes.

Wat dacht je van deze uitdrukking van stof in kralen.

Door de kralen lijkt de ruit langzaam op te lossen naar boven en naar beneden.

Het was niet alleen maar kralen, ook prachtig beschilderde stof.

Ook Jan Taminiau bevindt zich soms op het snijvlak van handwerken en schilderen.

Ook in dit topje is schilderwerk gecombineerd met kralen, geïnspireerd op de Japanse kamer.

Smelt, smelt, smelt, mijn Oosterse hartje gaat sneller kloppen ;)

Wat mij in de volgende jurk aansprak, waren de randen van franje rondom de met kralen opgevulde zeshoeken.

De kantachtige stof van deze jurk leek te ontstaan door op sommige plekken 1 laag van de dubbele laag stof weg te halen.
Heel bijzonder :)

Het kleurverloop van deze jurk is echt niet van deze wereld.

Deze jurk doet mij denken aan een open plek in het bos.

Je maakt een heerlijke boswandeling en wordt getrakteerd op een open plek met kleine bloemen.

Als je denkt dat je dan alles hebt gehad, wacht er nog een toetje.

Nog een prachtige vertaling van de Japanse kamer in een jurk.

Adembenemend!

De prachtig wijnrode jurk van Koningin Maxima met een delicaat kralenborduurwerk.

Zo verfijnd, zo elegant.

Het kleurverloop in het werk van Jan Taminiau blijft mij ook aantrekken.

Aan het eind van de tentoonstelling staat een opstelling van een atelier samen met de jurken van Maxima die zij droeg tijdens de inhuldiging van Koning Willem-Alexander.

Het blijft ontroerend om deze werkruimte te zien waar al dat moois begint.

Je komt dan heel dichtbij de meester.